Lieve mensen hierbij de blog waarin we vertellen over onze laatste uurtjes in Malawi en onze eerste uurtjes weer terug in Nederland ?

Voordat we zouden vertrekken uit Malawi hadden we nog een heerlijke vakantie van twee weken gepland. We zouden naar het noorden gaan, maar hadden nog niet echt hele vaste plannen.

Wat wel vast stond, was dat de bus vanuit de hoofdstad Lilongwe 22 januari om 12:00 in de middag zou vertrekken. Dus wij heel vroeg in de ochtend hupss met de minibus die kant op.. En hupss weer terug naar Hope’s Inn want gelukkig was Julia zo slim om Annelys te vragen of ze d’r ticket voor de bus wel bij zich had.. ? Waren we net goed en wel onderweg, werden we gebeld door de busmaatschappij. We wisten dat er iets aan de hand moest zijn, maar die vrouw was met geen mogelijkheid te verstaan. Dus wij komen aan bij het verzamelpunt, wordt ons verteld dat de bus in Blantyre (het startpunt) problemen had gehad, dus dat de bus waarschijnlijk om 14:00 zou vertrekken. Dit is uiteindelijk 15:00 geworden, maar ach, wat is nou een uurtje?

De service was trouwens echt uitstekend! We kregen onderweg een bakje met een donut en een kipkluifje en zelfs een flesje drinken.

Om ongeveer 21:00 ’s avonds kwamen we eindelijk aan in Mzuzu, waar we die nacht zouden overnachten. De bus was nog niet tot stilstand gekomen of we werden platgewalst door zo’n 20 taxichauffeurs die allemaal de laagste prijs hadden en die allemaal de kortste route wisten naar het adres waar we zouden overnachten. Gelukkig zijn we daar veilig aangekomen ?

De volgende dag zijn we met de bus van Mzuzu richting Chitimba gereden. Het duurde maar anderhalf uur voordat de bus vol genoeg was om te gaan rijden. We hebben in die tijd ook maar 30 keer dezelfde koopwaar voor onze neus geslingerd gekregen van dezelfde verkopers. Helaas hadden we geen nieuwe badmuts, tandenborstel, powerbank, riem, paspoorthouden of iets dergelijks nodig.

Aangekomen in Chitimba was het nog de kunst om naar Lukwe te komen, het gasthuis waar we zouden overnachten. Het probleem is dus dat dit op een berg ligt en dat er maar een beperkt aantal auto’s die berg op gaat per dag. We hebben eerst maar eens even rustig gegeten in een heerlijk restaurantje met een hele lieve eigenaar, waarna we met een shared-pickup de berg op zijn gecrosst. Lekker achter in de bak, met nog 6 of 7 anderen. We moesten nog even een klein stukje lopen, want de auto kon het niet meer trekken, maar we zijn er gekomen! En wat was het de moeite waar! We kregen een super mooie chalet toegewezen met uitzicht op de hele vallei. De omgeving was ook echt prachtig, met watervallen en mooie tuinen, te veel en te mooi om allemaal op te schrijven.

De laatste dag dat wij in Lukwe waren, arriveerde er een heel leuk Zwitsers stel. Zij zouden direct de volgende ochtend op doorreis gaan en boden aan dat wij wel mee mochten. Dus de volgende ochtend zijn wij met hen eerst de berg op geweest, hebben we Livingstonia bekeken en vervolgens zijn we met hen doorgetourd richting Rumphi. Vanuit Rumphi hebben we een minibus gepakt richting Mzuzu, en vanuit daar werden we door een vriendelijke Afrikaan naar een soort privé taxi gebracht, die ons letterlijk voor de deur van ons volgende verblijf heeft afgezet: Mayoka Village.

Mayoka Village is een gasthuis in het prachtige Nkhata Bay, vlak aan het Malawimeer. Wat hebben we het hier naar onze zin gehad. Doordat er zóveel verschillende mensen waren hing er echt een heerlijke sfeer. Zo was een in die week een Zwitserse man die bezig op zijn fiets de wereld over te trekken, een Amerikaan die op zijn motor de hele wereld over aan het crossen was, een lerares, een geneeskunde student en een Nederlandse ‘gastheer’. Vooral met ons Derkje (de Nederlandse gastheer) hebben we veel schik gehad. Hij had namelijk al heel lang niet meer met Nederlanders gepraat, dus al zijn Nederlandse humor kwam ineens weer bovendrijven.

Met dat hele clubje hebben we verschillende boottochten gemaakt over het meer, we mochten cliff-jumpen (Julia durfde niet, Annelys kón niet -> die had vlechtjes en die mogen niet nat worden), we hebben heerlijk nsima gegeten samen met het personeel.

Ohja en we hebben me daar toch een prachtige kanotocht gemaakt. Veel rondjes van de zaak gedaan omdat Julia sturen erg moeilijk vond, nadat ze met dr kont op een stapel keien was geknald. Je bent pas echt goede vriendinnen als je met z’n tweeën in 1 kano veilig terug aan wal komt na een kanotocht over het Malawimeer.

Aan al het goede komt een eind. Ook aan de brownies van Mayoka Village. Onze laatste brownie hebben we heerlijk opgesmikkeld op de achterbank van de taxi die ons naar Mzuzu bracht. Daar hebben we weer een nachtje overnacht en vervolgens zijn we om kwart voor zeven in de ochtend (deze keer vertrok de bus maar 3 kwartier te laat) weer richting Lilongwe gegaan. Vanuit Lilongwe konden we met Marleen mee terug rijden naar Nkhoma. Zaterdag in de avond zijn we nog weer even bij haar langs geweest, zij had namelijk een pakketje voor ons ontvangen. Julia’s tante had met kerst heel lief een pakketje opgestuurd, dus stonden we daar in februari kerstlichtjes uit te pakken en hebben we heerlijk een chocoladeletter opgepeuzeld. Met de oliebollenmix hebben we Marleen heel blij gemaakt, wij hadden echt geen tijd meer om die nog te maken ?

En toen was ons laatste weekendje in Nkhoma aangebroken. Natuurlijk was ons afscheidsfeestje al geweest, maar toch hebben we van veel mensen nog een keer afscheid genomen. Zondag zijn we met de Duitse meiden naar de Chichewa kerkdienst gegaan voor de laatste keer.

Onze koffers hadden we voor onze vakantie al ingepakt, maar nu moesten alle kleren die we mee hadden genomen op vakantie er nog bij in, plus de souvenirtjes die we hadden laten maken. Tenmiste.. we hóópten dat we souvenirtjes mee konden nemen. Onze lieve meneer kleermaker was namelijk heerlijk op z’n Malawiaanse dooie gemakje bezig geweest met het maken van onze souvenirtjes. Een dag voor vertrek waren deze dus nog steeds niet af.

Dinsdagochtend zijn we nog maar een keer vroeg naar die beste man toegegaan en ja hoor, hij had de spulletjes afgekregen! Dus dat ook nog bij in de koffer gepast en gestouwd en het paste.

En ja.. dan is je koffer dicht. Dan kijk je met zo’n wazige blik die koffer na wanneer die achter in de auto wordt getild. Je kijkt eens goed naar alle gezichten van de mensen van wie je afscheid gaat nemen, omdat je die gezichten heel lang niet meer gaat zien. Wat was dat een moeilijk moment zeg. We gingen gewoon ons huisje verlaten, onze eigen kamer 8, waar we samen vijf maanden ruzie hebben lopen maken over wie op het bovenste bed moest.

Het voelde aan als een droom. Onwerkelijk. We wisten dat we weer naar huis gingen, naar Nederland. Natuurlijk waren we dankbaar dat we onze familie en vrienden weer gingen zien. Maar tegelijk lieten we daar een stukje van ons leven achter, vrienden die we hadden gemaakt, verdrietige en mooie momenten die we samen hadden gedeeld. Het ritje naar het vliegveld was oorverdovend stil. James, Aggie en Blessings waren meegegaan om ons weg te brengen, maar ook zij zaten er maar een beetje verloren bij. En dan hangt er bij de ingang van het vliegveld direct een bordje: alleen passagiers mogen naar binnen. Dus dan sta je elkaar nog maar eens goed aan te kijken, maak je foto’s waarop je probeert te lachten terwijl je vanbinnen (en als de foto genomen is, van buiten) huilt.

Het vliegtuig verliest het contact met de Malawiaanse grond.. en dan ben je pas echt op de terugweg. Toen begonnen we ons pas te focussen op de terugweg die we nog voor de boeg hadden en wat er daarna zou gebeuren. We probeerden het ons voor te stellen: hoe denk jij dat jij gaat reageren, hoe denk je dat zij gaan reageren?

De wieltjes van het vliegtuig raken de Nederlandse boden.. Je bent weer in je ‘normale’ leven. Het regent buiten, het is vlak… en koud.

En dan kom je het poortje door. Je familie staat er. Je vriendinnen zijn er. Zelfs met spandoeken, voor ons! Dan pas kom je erachter hoeveel je ze écht gemist hebt. Op het moment dat je in Malawi zit, zit je in een flow en dan is dat je normale leven. Maar op het moment dat de mensen die je het liefst hebt in je leven weer in levende lijve voor je neus staan, dan voel je het wel hoor.

We gingen in de auto naar huis. Thuis hing alles ook helemaal versierd met spandoeken en vlaggetjes en ballonnen. Annelys werd verrast met een verrassingsdiner waar de opa’s en oma’s, vrienden en familie allemaal voor uitgenodigd waren. Dit was zo ontzettend lief.

En dan de volgende dag.. begint je leven in Nederland weer.

Natuurlijk zijn we erg dankbaar dat we onze familie en vrienden weer om ons heen hebben, maar we zijn allebei nog hard bezig om ons weer thuis te voelen in Nederland. Het voelt een beetje alsof het avontuur over is. Alles moet weer sneller en op tijd. In Nederland zijn andere dingen belangrijker. We hebben allebei heimwee naar Malawi.

Wat heel sterk overheerst is een gevoel van dankbaarheid. Dat we zó bevoorrecht zijn dat we de mogelijkheid hadden om naar Malawi te kunnen gaan. We hebben zulke mooie en inspirerende mensen ontmoet, we hebben de prachtige natuur met eigen ogen mogen zien veranderen. We hebben niet alleen dingen geleerd op medisch gebied, we hebben ook veel over onszelf geleerd. We zijn als mensen allemaal speciaal door onze God gemaakt met een doel. Ieder voor zich. En wij hebben allebei het gevoel dat we in Malawi een beetje dichter bij het doel zijn gekomen dat God voor ons leven heeft bedacht.