Laatste weekje op de kinderafdeling

Zondag
De 9 Nederlandse mensen hebben 'opgetreden' tijdens de kerkdienst. Ze waren eerder op bezoek geweest bij een basisschool en hadden de leerlingen van die school hetzelfde lied geleerd als ze zondag ging zingen. Dus het was een druk geklap en gezing, de 9 Nederlanders stonden er niet alleen voor :p
We waren door iemand van de band uitgenodigd om te komen luisteren naar een oefening, dus daar zijn we 's avonds nog even geweest.

Maandag
15 oktober, moederdag in Malawi. Dat geldt hier als een vakantiedag. Maar daar hadden we even geen rekening mee gehouden. Dus wij met ons goede gedrag met de minibus naar Lilongwe om ons visum te verlengen, was de hele tent daar gesloten :( Na onze inkopen in de supermarkt te hebben gedaan konden we dus weer rechtsomkeert.
's Middags hebben de jongeren van de band van de Chichewa service de moeders die in het ziekenhuis waren verrast met een optreden buiten. Het was zo mooi om die moeders zo blij te zien.

Dinsdag
We konden vandaag met Priscilla meerijden naar Lilongwe, dat scheelde ons weer een ritje met de minibus. Gelukkig was het met ons visum allemaal snel geregeld, we stonden met 10 minuutjes weer buiten. Daarna zijn we nog wat winkels ingegaan, Annelys heeft nog een mooi notitieboekje gescoord (sorry mama Hennegie).

Woensdag
Vandaag begon de eerste dag van de laatste week op pediatrics. Het was rustig op de afdeling. Zoals in de vorige blog al te lezen was is er ene mr. Sam die zijn eigen beltoon erg grappig vindt. Aangezien zijn mobiel elk kwartier wel een keer afgaat, is dat een deuntje wat je moeilijk uit je hoofd kan krijgen. En als Annelys eenmaal een deuntje in haar hoofd heeft.. Net toen iedereen even stil was op de afdeling klonk daar ineens 'Sams beltoon', en ook niet zachtjes. Iedereen zat eerst te kijken van: huh. En toen barstte iedereen in lachen uit en Annelys kon wel door de grond zakken.

Donderdag
Dit was een vrij heftige dag. We waren getuige van het overlijden van een kindje van 4 maanden oud, wat die morgen nog vrolijk naar ons lachte. We hebben nog proberen te reanimeren, maar dit mocht niet baten.

Vrijdag
Op onze laatste dag op pediatrics was de 'hoofdzuster' van de afdeling jarig, dus hadden we een verjaardagscake voor haar gemaakt. De Malawiaanse verpleegkundestudenten zagen ons met de cake door het ziekenhuis lopen, dus op het moment dat de cake aangesneden werd stond ineens de hele afdeling vol met verpleegkundestudenten. Stille regel: In Malawi eet je nooit in je eentje.

Zaterdag
Afgelopen donderdag is Stan weer teruggekomen uit de USA. Samen met Priscilla en Stan zijn we vandaag naar Salima geweest, een dorpje aan Lake Malawi. En wat was het mooi! Met een boot zijn we naar een eilandje gebracht, waar we de mooiste vissen in het water konden zien en konden genieten van het mooie uitzicht. Het is alleen een beetje jammer dat je er pas achter komt dat je je in had moeten smeren als je al rood begint te worden :( Het was heerlijk om even toerist te kunnen zijn, na een week vol indrukken.

Morgen gaan we met Stan en Priscilla naar een kerk in Lilongwe, kunnen we een keertje uitslapen want we hoeven pas om 09:00 te vertrekken!

Usiko wabwino!

Mwaswera bwanji!

Zondag
Er was ons verteld dat de kerkdienst om 07:00 zou beginnen, omdat dr. Morton voor zou gaan. Dus wij met ons goede gedrag om 06:50 naar de kerk, zat er praktisch geen kip in de kerk. Bleek dat de dienst gewoon om 07:30 begon. Dr. Morton hield zijn afscheidspreek over het zendingswerk van Paulus en hij hoopte dat het werk wat hij 9 jaar lang in Nkhoma heeft mogen doen, overeen kwam met hoe Paulus het bedoeld heeft.

Maandag
Omdat er deze week geen co-assistenten op de kinderafdeling zijn, hebben we meegelopen met de artsenvisite. We liepen mee met dokter Sigrid, een Nederlandse kinderarts die hier voor een jaar komt werken. Tijdens de ronde kwamen we bij een jongetje dat door de artsen min of meer was opgegeven. Dokter Sigrid vertelde dat er voor dit jongetje in Nederland waarschijnlijk ook geen hoop meer was geweest, maar dat ze wel veel meer middelen hadden gehad om een diagnose te stellen. Hier zijn die middelen gewoon niet, waardoor het soms gewoon raden is naar een goede diagnose.
Voor school moeten we een paar verpleegplannen maken, dus maandagmiddag zijn we bezig geweest om daar informatie voor te verzamelen.
Mister Sam is het hoofd van de kinderafdeling, een hele grappige man. Halverwege de dag werd hij gebeld, begon hij keihard mee te zingen met zijn eigen beltoon.Toen hij op wilde nemen was de beltoon al afgelopen. En het ergste is dan nog dat hij keihard om zichzelf moet lachen :)

Dinsdag
Vandaag zijn we weer meegeweest op Outreach, deze keer naar een ander dorpje, iets dichterbij. We zaten met nog meer mensen in het busje, dus het was geen straf dat we iets minder ver hoefden te rijden.
Samen met een verpleegkundige hebben we weer veel kindjes en moeders gevaccineerd in het Health Center.
's Middags kwam er een hele groep Nederlandse docenten in Hope's Inn, zij zullen hier een weekje blijven. Het is heel raar om ineens weer een hele groep mensen om je heen te hebben waarmee je in het Nederlands kan communiceren.
We zijn ook nog weer bezig geweest met het verpleegplan wat we gaan opstellen voor een jongetje.


Woensdag
Het was druk in de kapel vandaag. Dr. Morton deed daar voor de laatste keer een dienst. Zaterdag gaan ze weer terug naar de VS.

Het jongetje waar we het verpleegplan wilden opstellen is overleden, dat hoorden we vandaag. Ook dit jongetje was eerst naar een traditional healer geweest voordat hij naar het ziekenhuis werd gebracht. Hij is overleden aan de gevolgen van de medicijnen die deze traditional healer aan hem had gegeven. Dit is al het derde kindje in drie weken tijd dat overlijdt aan de gevolgen van traditionele medicijnen. Het is echt een groot probleem, maar er kan zo weinig aan gedaan worden. De ouders geloven vaak dat een traditonal healer echt genezende krachten heeft, het is veel goedkoper voor hen en veel dichterbij. Daarom komen ze pas naar het ziekenhuis wanneer het echt niet anders kan. Het is een heel machteloos gevoel dat we in het ziekenhuis vaak weinig kunnen doen wanneer een kindje echt veel traditionele medicijnen heeft genomen.

Gelukkig hebben we de dag wel leuk af kunnen sluiten met (alweer) pannenkoeken. Roos en Emmy gaan eind van deze week weg, maar de laatste paar nachten moesten ze ergens anders slapen, omdat de groep docenten eerder hadden geboekt en anders was er voor hen geen ruimte meer. Dus hebben we het traditionele afscheidsritiueel maar op woensdag gedaan. Het was echt een gezellig avondje!

Donderdag
Roos kwam vanochtend op de afdeling en zei dat er wel iemand met haar mee mocht naar de chirurgie-afdeling. Juul is met haar meegegaan en ze heeft een keizersnee gezien! Echt een hele bijzondere ervaring.
Ondertussen heeft Annelys aan een paar collega's nog wat Nederlands geleerd, dat vinden ze allemaal erg leuk :)

's Middags zijn we met de Duitsers naar een traditional healer geweest. Toen we aankwamen werden er stoelen uit alle huisjes gehaald en kregen we een plaatsje in de schaduw onder een grote boom in het midden van het dorpje. De traditional healer ging op een soort rieten mat voor ons zitten en we mochten vragen stellen. Het hele dorpje was uitgelopen om dit te zien. De vertaling was alleen niet optimaal, hahah. We vroegen bijvoorbeeld: 'Hoe bent u begonnen met traditional healing?' En het antwoord: 'Nee, we kiezen niet zelf de ziekte uit, we behandelen iedereen op dezelfde manier.'
Ze zegt zelf dat Jezus in haar komt en dat ze dan weet hoe ze de zieke moet behandelen. Het was allemaal heel bijzonder en we weten niet helemaal wat we er van moeten geloven.
Dus in principe zijn we niks wijzer geworden, maar het was wel een bijzondere ervaring. We mochten zelfs in haar 'geneesruimte' kijken. Een donker hok met een doek met een kruis er op en een paar trommels in de hoek.

Het is allemaal aan het leeglopen hier, want de Duitsers gaan zondag ook weg. Dit betekende wel weer een ouderwetse donderdagavond-pizza-avond. (Ja klopt, onze eetgewoontes gaan er nog niet echt op vooruit.) In de Bawa-Lodge waar de Duitsers verbleven, hebben we onze pizza's heerlijk opgesmikkeld.

Vrijdag
Het was deze dag heel rustig op de afdeling, zodat we met collega's veel Chichewa hebben kunnen oefenen. Leuk om te ervaren dat ze je zo graag iets over hun taal en cultuur willen leren. Andersom leren wij hun wat woordjes Nederlands, wat ze helemaal leuk vinden. 's Avonds zijn we wezen luisteren naar de t oefenen van de kerkband.

Zaterdag
We zijn deze zaterdag niet weggeweest, maar hadden goede voornemens om wat voor onze stage uit te gaan werken. Dat is er alleen nog niet helemaal van gekomen. We zijn nog even langs pediatrics gelopen om zoals beloofd onze collega's drop te laten proeven. Ze zeiden dat ze t lekker vonden, maar hun hoofd zei wat anders haha. Vandaag heeft de kok van Hopes Inn heerlijk vers brood voor ons gebakken. Het kan niet op tegen brood van bakkerij Schreuder of Ubak, maar het was wel echt erg lekker!

Alles op z'n Malawian time

Zondag
We konden een half uurtje langer uitslapen! We hadden namelijk besloten om naar de Chichewa kerkdienst te gaan, omdat we daarvoor uitgenodigd waren door de jongeren. Deze dienst begon 'pas' om 08:00. Van de dienst zelf hebben we echt geen woord verstaan, maar gelukkig gaf de voorganger nog een korte samenvatting in het Engels. Het zingen was echt geweldig mooi! 

Maandag
Julia was maandag niet helemaal fit, dus had Annelys een dagje alleen stage op de kinderafdeling. Tijdens de lunch voelde Juul zich gelukkig wel weer wat beter. Door twee Malawiaanse mannen die ook in Hope's Inn verblijven werden we uitgenodigd om nsima te proberen, een echt een traditioneel Malawiaans gerecht. Hier wordt het iedere dag als lunch en als diner gegeten gecombineerd met een of ander sausje of groenteprutje. Onze eerste indruk: beetje smakeloos behangplaksel, maar met het sausje prima te doen ;)

Later in de middag had Annelys nog even overleg met onze stagebegeleider, we zouden om 08:00 precies bij zijn kantoor moeten zijn de volgende dag, om naar het Nursing College of Nkhoma te gaan voor een stempel. En er werd meteen afgesproken dat we donderdag naar het Nursing Counsil zouden gaan om geregistreerd te worden als verpleegkunde studenten. 

We zijn er ook achter gekomen dat we onze moeders erg dankbaar zijn dat er iedere dag een heerlijke maaltijd op tafel stond wanneer we uit school of werk kwamen. Nu moeten we zelf nog in de keuken aan de slag, als we zin hebben tenminste. Meestal gaat dat heel goed, maar maandag hadden we even geen inspiratie. Dan maar doperwtjes met een broodje ei. 

Dinsdag
We konden gelukkig weer met ons tweetjes naar de kinderafdeling. De overdracht begon zoals iedere dinsdag weer op de afdeling zelf met een lied in het Chichewa en gebed. Daarna werd er verteld dat er een kindje van 5 maanden was overleden die nacht. Haar ouders waren, toen het meisje ziek werd, met haar naar een traditional healer geweest. Deze had haar een bepaald kruid te geven waardoor ze ademhalingsproblemen kreeg en hierdoor te weinig zuurstof bij haar hersenen. Ze had een aantal dagen in coma gelegen en is dus uiteindelijk overleden. Zo verdrietig om te bedenken dat zij nog een heel leven had kunnen hebben als ze direct naar het ziekenhuis was gebracht.
Om 08:00 stipt moesten we natuurlijk bij Pauls kantoor zijn, dus wij als Nederlanders doen dat natuurlijk. Er kwam tegelijk met ons nog een ander meisje, dat er eigenlijk om 07:00 had moeten zijn, dus zij mocht nog even eerst. 
Het avondeten hebben we gezellig samen met Roos en Emmy (2 Nederlandse co-assistenten) gemaakt en opgegeten. Daarna hebben we nog heerlijk lang buiten gezeten en gekletst. 

Woensdag
Afgelopen week kwam er groot nieuws: Melania Trump zou een dezer dagen bezoek brengen aan Nkhoma Hospital. Plotseling vond men dat de muren op de kinderafdeling wel een likje verf konden gebruiken, dus alle kindjes met hun moeders moesten verhuizen naar een andere afdeling. Gelukkig waren de schilders klaar en konden we weer terug verhuizen naar de normale kinderafdeling. 

Verder verliep de dag rustig, waar we volgens een clinical officer nog wel even van mochten genieten. Hij vertelde dat binnenkort het malariaseizoen begint en dat er dan in een bed soms wel vier kindertjes liggen. 

Donderdag
De dag van het Nursing Counsil begon pittig vroeg, 6.30 moesten we namelijk al klaar staan bij Pauls kantoortje. Wij hadden deze verwachting: juiste papieren, betalen, geregistreerd worden en wegwezen. Dat verhaal ging mooi niet door. We moesten allereerst al anderhalf uur wachten voordat de juiste persoon aanwezig was. Daarnaast ging het gesprek niet zo soepel als we gedacht hadden. Maargoed vier uur later stonden we geregistreerd en al buiten. De rest van de dag hebben we vooral besteedt aan ons plan van aanpak voor stage.
De terugweg stopte onze stagebegeleider nog even om een paar levende kippen te kopen op een marktje en in de kofferbak te stoppen. Daarna moest hij nog 'vijf minuutjes' praten met iemand. Malawian time dan, daar beginnen we inmiddels al wel een beetje aan te wennen. Na een half uur in de warme auto te hebben gewacht, gingen we dan toch echt 'in 1x naar Nkhoma'. We zijn inderdaad nog maar één keertje gestopt bij een winkeltje.

Omdat Zoë, Moira en Noel (co-assistenten uit de UK) zondag vertrekken, werd er een pizzaparty georganiseerd. De pizza's waren verrukkelijk, ondanks dat ze meer koud dan warm waren, maar dat kan hier allemaal! Zo hebben we onze dag toch nog positief afgesloten.

Vrijdag
Studiedagje! We hebben ons plan van aanpak af weten te krijgen.
In de middag gingen we naar het afscheidsfeestje van dokter Mortens en zijn vrouw. Zij hebben 9 jaar in Nkhoma gewoond en gewerkt en gaan volgende week weer terug naar Amerika. 

Zaterdag
Roos en Emmy gingen naar Liwonde en wij zouden met hen mee kunnen reizen in de minibus tot Dedza.
Het was onze eerste minibus-ervaring. En wat voor één! Met 17 passagiers ín het busje en 1 iemand bovenóp het busje was het een hele belevenis. Af en toe voelde je een kippenvleugel van een van de vijftien kippen die onder de stoelen zaten langs je been strijken, heerlijk!
En het ding is: er zit geen logica in wie waar gaat zitten. Als je bij de volgende halte er uit moet en je zit helemaal achterin het busje, dan moet iedereen uit de bus, dan kan jij er uit, vervolgens wordt iedereen er weer ingestapeld en sjeest de bus weer verder.
We zijn gelukkig heelhuids aangekomen in Dedza bij de pottery. Hier worden echt de prachtigste vazen, mokken, schotels en borden handgemaakt en geschilderd. We hebben allebei een mooie mok gekocht. En je kan er heerlijk lunchen!
Toen we wilden gaan lunchen bleken er ineens 7 co-assistenten te zitten die ook in Nkhoma Hospital werken, en er werd net een fotoshoot van een bruiloft gedaan, dus het was echt een heerlijk dagje :)
De jongeren waren weer aan het oefenen voor de dienst van morgen, dus daar zijn we ook nog even gaan luisteren.

 

We vinden het echt heel leuk om jullie reacties te lezen, bedankt daarvoor!

Liefs van ons

De eerste stageweek

Om 07:30 kerk, dat was even omschakelen. Net als de dienst zelf, eerlijk gezegd. Hier wordt er veel staand gezongen, zijn er drie prachtige koortjes en zit er íéts meer beweging in de gemeente. Het Afrikaan-Engels was voor ons nog best moeilijk te volgens, maar als we bijvoorbeeld niet begrepen wat we moesten zingen, kregen we een boekje onder onze neus gedrukt van een vriendelijke buurman-Malawiaan met het goede lied.
Om 09:30 was de dienst afgelopen. Grappig om te bedenken dat de kerkdienst in Nederland dan net begint. De rest van de zondag was het heerlijk rustig, we hebben een beetje de omgeving verkend in het warme zonnetje. 

Maandag, onze eerste stagedag in Nkhoma Hospital. Het begon met een overdracht in het Afrikaans-Engels waar voor ons echt geen touw aan vast te knopen was. Daarna gingen we op zoek naar ene Olive, volgens onze stagebegeleider zou zij ons verder op weg helpen. Onze Olive bleek ziek te zijn, dus zijn we met zuster Catherine meegelopen naar de Medical Ward. Op deze afdeling werden we direct in het diepe gegooid: we mochten direct al medicatie delen via infuus.
Wonder boven wonder bleek Olive twee uur later toch op haar kantoor te zitten. Dus heeft zuster Catherine ons daar maar afgeleverd. Olive heeft ons rondgeleid en we overlegden dat we op de kinderafdeling zouden beginnen. Maandagmiddag zouden we door Olive voorgesteld worden aan de collega's van de kinderafdeling. Toen we daar binnenkamen lag er een jongetje van 10 maanden op sterven. Dat was een heftige binnenkomer. De collega's waren daar allemaal zo druk mee, dat we uiteindelijk aan het eind van onze dienst weer naar huis gingen zonder dat we waren voorgesteld.

Dinsdag begon de dag met een overdracht op de afdeling zelf, met een Bijbelgedeelte en een lied in het Chichewa. Hierna werd ons gevraagd of we op Outreach zouden willen, deze kans hebben we direct met beide handen aangepakt. En wat was dat geweldig! Met 14 dokters, verpleegkundigen en studenten zaten we knusjes in een 7 persoon auto. Onderweg kwamen we nog een heel oude vrouw tegen, deze kon er ook nog wel bij.
Na een reis van een half uurtje over driehonderdzesentachtigduizend bobbeltjes kwamen we aan bij het 'Health Center' van het dorpje. Hier stond een prachtige kleurige menigte van moeders met kindjes in draagdoeken in een rij op ons te wachten. Samen met verpleegkundige Frank en nursing student Blessings hebben we ongeveer 80 lieve kleine bruine kindjes gevaccineerd. 

Onze eerste volle dienst op de kinderafdeling hebben we op woensdag gedraaid. De dag werd eerst begonnen in de kapel, de chapel werd gedaan door Chaplin Frank. Bij aanvang om 07:00 zater er ongeveer 15 mensen, toen de chapel was afgelopen waren dit er ongeveer 60.
Onze dag op de Pediatrics bestond uit het delen van medicatie en het meekijken met opnames. Ook ontmoetten we onze vriend Shadrick, die ons veel woordjes Chichewa heeft geleerd samen met de andere verpleegkundigen. 

Donderdag zou de dag zijn dat we samen met onze begeleider naar het Nursing Counsil zouden gaan om ingeschreven te worden als student nurses. Maaar.. onze stagebegeleider stelde dit uit naar dinsdag :)
Hierdoor konden we mee op de Nutrition Outreach van PB + J en deze hadden we zeker niet willen missen! Met twee pick-ups gingen we op pad naar een verafgelegen dorpje. Hier werden we ontvangen door zingende moeders met jonge kinderen. Onder een grote, oude boom kregen de moeders eerst uitleg over het belang van goede voeding. Daarna gingen we de kindjes wegen en meten. Uiteindelijk werd er door een arts besloten of een kindje medische hulp nodig had. 7 kindjes hadden direct medische hulp nodig, dus die zijn met de moeders meegegaan in de pick-up en bij het ziekenhuis afgezet. Wat een bizar idee dat de moeders dat hele eind anders hadden moeten lopen naar het ziekenhuis, of dat ze anders hulp hadden gezocht bij traditional healers, of zelfs helemaal geen hulp hadden gehad.
In de avond hadden we het afscheidsfeestje van Elian, een co-assistente die ook in Hope's Inn verbleef. Ze had 7 Malawiaanse vrienden, de Schotse studenten en de Duitse studenten uitgenodigd. Hiervoor werden flink wat pannenkoeken gebakken, we dachten heel wat over te houden, maarja, beter te veel dan te weinig. Aan het eind van de avond waren alle pannenkoeken opgevroten door de ineens 20  Malawiaanse 'vrienden' die ook wel zin in een feestje hadden ?. 

Vrijdag na de overdacht hadden de verpleegkundigen een 'kort overleg' van 2 uur. Om 09:30 begint normaal de medicatieronde, maar deze werd nu om 10:45 in alle haast nog snel gedaan.
Verder was deze dag heel rustig en hebben we heerlijk Hollands gegeten: gebakken aardappeltjes met sla. 

Vandaag was zo'n heerlijk dagje! Op de markt hebben we kennisgemaakt met allerlei koopmannetjes die mooie stoffen aan ons wilden verkopen. We hebben onze eerste Afrikaanse stofjes ingekocht, hier willen we iets van laten maken bij een van de vele kleermakers.
Vanavond zijn we naar de oefening van de Chichewa dienst geweest. De jongeren waren liederen aan het voorbereiden die ze morgen tijdens de dienst gaan zingen, zó prachtig.
Net kwam Priscilla thuis, ze had cupcakes voor ons meegenomen die we heerlijk opgepeuzeld hebben onder een prachtige sterrenhemel met een rustig muziekje op de achtergrond. 

Bedankt voor het lezen van deze blog, we wensen jullie een goede zondag!

Tuanana!

 

Het vliegtuig is geland, nu het besef nog.

17:45 het moment van afscheid. Zo bijzonder dat er zoveel mensen speciaal voor ons naar Schiphol waren gekomen. Na alle voorbereidingen wisten we natuurlijk dat we vijf maanden zouden gaan leven en werken in een totaal andere cultuur, maar toch, als het moment daar is voelt het zo onwerkelijk. Je stapt op het vliegtuig zonder te weten waar je terecht komt.
Drie voorspoedige vluchten verder, landden we om 12:20 in Lilongwe, de hoofdstad van Malawi.
Na enige tijd (voor Malawiaanse begrippen) hadden we om 14:15 ons visum weten te bemachtigen en schudden we onze stagebegeleider en zijn broer de hand.
Deze namen ons op sleeptouw in de grote stad voor het wisselen van geld (gewoon bij iemand vanuit het autoraampje), het doen van de eerste boodschappen en het registreren en activeren van onze simkaarten. Het uitvallen van de stroom tijdens het registreren van de simkaarten leverde alleen ons als nieuwkomers even een verbaasde blik op, de locals gingen door met hun werk alsof er niets aan de hand was.
Om 17:15 begonnen we met onze stagebegeleider en zijn broer aan de reis vanuit Lilongwe naar Hope's Inn, wat ons thuis zou worden voor de komende vijf maanden. Vrouwen met manden op het hoofd, verklede indianen, geiten op de weg, mensen die met dode kippen rondlopen, en een prachtige zonsondergang later arriveerden we in Nkhoma.
We werden heel hartelijk ontvangen in Hope's Inn door Priscilla. Onze koffers werden voor ons naar onze kamer gebracht en we kregen een korte rondleiding. Hierna zijn we naar onze kamer gegaan om alles uit te pakken en het een plekje te geven, zodat het direct een beetje aan zou gaan voelen als 'ons plekje'. Met de wekker op 09:00 zijn we om 20:30 als een blok in slaap gevallen.

Met onze stagebegeleider hadden we afgesproken dat we dit weekend nog vrijaf mochten. Hierdoor hadden we de afgelopen twee dagen tijd om driftig zwaaiend vanuit de achterbak van een nepDodge de omgeving te verkennen, gezellig inkopen te doen op de lokale markt en steeds meer te wennen aan de prachtige omgeving en lieve mensen hier.

Maandag begint het echte werk.

Zikomo!

De spanning stijgt, nu het vliegtuig nog ✈

Dag lieve mensen,

Het aftellen is begonnen! Over een kleine twee weken mag het gewicht van onze koffers niet meer boven de 23 kg. per stuk uitkomen. We zien ernaar uit om het avontuur aan te gaan, om 5 maanden te gaan leven in én leren van een compleet ander cultuur.

Tijdens onze stage in Malawi is dit dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen van deze reis. Vanaf nu kan je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden. Informatie over onszelf en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zien je graag terug in onze reisblog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Julia en Annelys