Mulungu akudalitseni

Lieve mensen hierbij de blog waarin we vertellen over onze laatste uurtjes in Malawi en onze eerste uurtjes weer terug in Nederland ?

Voordat we zouden vertrekken uit Malawi hadden we nog een heerlijke vakantie van twee weken gepland. We zouden naar het noorden gaan, maar hadden nog niet echt hele vaste plannen.

Wat wel vast stond, was dat de bus vanuit de hoofdstad Lilongwe 22 januari om 12:00 in de middag zou vertrekken. Dus wij heel vroeg in de ochtend hupss met de minibus die kant op.. En hupss weer terug naar Hope’s Inn want gelukkig was Julia zo slim om Annelys te vragen of ze d’r ticket voor de bus wel bij zich had.. ? Waren we net goed en wel onderweg, werden we gebeld door de busmaatschappij. We wisten dat er iets aan de hand moest zijn, maar die vrouw was met geen mogelijkheid te verstaan. Dus wij komen aan bij het verzamelpunt, wordt ons verteld dat de bus in Blantyre (het startpunt) problemen had gehad, dus dat de bus waarschijnlijk om 14:00 zou vertrekken. Dit is uiteindelijk 15:00 geworden, maar ach, wat is nou een uurtje?

De service was trouwens echt uitstekend! We kregen onderweg een bakje met een donut en een kipkluifje en zelfs een flesje drinken.

Om ongeveer 21:00 ’s avonds kwamen we eindelijk aan in Mzuzu, waar we die nacht zouden overnachten. De bus was nog niet tot stilstand gekomen of we werden platgewalst door zo’n 20 taxichauffeurs die allemaal de laagste prijs hadden en die allemaal de kortste route wisten naar het adres waar we zouden overnachten. Gelukkig zijn we daar veilig aangekomen ?

De volgende dag zijn we met de bus van Mzuzu richting Chitimba gereden. Het duurde maar anderhalf uur voordat de bus vol genoeg was om te gaan rijden. We hebben in die tijd ook maar 30 keer dezelfde koopwaar voor onze neus geslingerd gekregen van dezelfde verkopers. Helaas hadden we geen nieuwe badmuts, tandenborstel, powerbank, riem, paspoorthouden of iets dergelijks nodig.

Aangekomen in Chitimba was het nog de kunst om naar Lukwe te komen, het gasthuis waar we zouden overnachten. Het probleem is dus dat dit op een berg ligt en dat er maar een beperkt aantal auto’s die berg op gaat per dag. We hebben eerst maar eens even rustig gegeten in een heerlijk restaurantje met een hele lieve eigenaar, waarna we met een shared-pickup de berg op zijn gecrosst. Lekker achter in de bak, met nog 6 of 7 anderen. We moesten nog even een klein stukje lopen, want de auto kon het niet meer trekken, maar we zijn er gekomen! En wat was het de moeite waar! We kregen een super mooie chalet toegewezen met uitzicht op de hele vallei. De omgeving was ook echt prachtig, met watervallen en mooie tuinen, te veel en te mooi om allemaal op te schrijven.

De laatste dag dat wij in Lukwe waren, arriveerde er een heel leuk Zwitsers stel. Zij zouden direct de volgende ochtend op doorreis gaan en boden aan dat wij wel mee mochten. Dus de volgende ochtend zijn wij met hen eerst de berg op geweest, hebben we Livingstonia bekeken en vervolgens zijn we met hen doorgetourd richting Rumphi. Vanuit Rumphi hebben we een minibus gepakt richting Mzuzu, en vanuit daar werden we door een vriendelijke Afrikaan naar een soort privé taxi gebracht, die ons letterlijk voor de deur van ons volgende verblijf heeft afgezet: Mayoka Village.

Mayoka Village is een gasthuis in het prachtige Nkhata Bay, vlak aan het Malawimeer. Wat hebben we het hier naar onze zin gehad. Doordat er zóveel verschillende mensen waren hing er echt een heerlijke sfeer. Zo was een in die week een Zwitserse man die bezig op zijn fiets de wereld over te trekken, een Amerikaan die op zijn motor de hele wereld over aan het crossen was, een lerares, een geneeskunde student en een Nederlandse ‘gastheer’. Vooral met ons Derkje (de Nederlandse gastheer) hebben we veel schik gehad. Hij had namelijk al heel lang niet meer met Nederlanders gepraat, dus al zijn Nederlandse humor kwam ineens weer bovendrijven.

Met dat hele clubje hebben we verschillende boottochten gemaakt over het meer, we mochten cliff-jumpen (Julia durfde niet, Annelys kón niet -> die had vlechtjes en die mogen niet nat worden), we hebben heerlijk nsima gegeten samen met het personeel.

Ohja en we hebben me daar toch een prachtige kanotocht gemaakt. Veel rondjes van de zaak gedaan omdat Julia sturen erg moeilijk vond, nadat ze met dr kont op een stapel keien was geknald. Je bent pas echt goede vriendinnen als je met z’n tweeën in 1 kano veilig terug aan wal komt na een kanotocht over het Malawimeer.

Aan al het goede komt een eind. Ook aan de brownies van Mayoka Village. Onze laatste brownie hebben we heerlijk opgesmikkeld op de achterbank van de taxi die ons naar Mzuzu bracht. Daar hebben we weer een nachtje overnacht en vervolgens zijn we om kwart voor zeven in de ochtend (deze keer vertrok de bus maar 3 kwartier te laat) weer richting Lilongwe gegaan. Vanuit Lilongwe konden we met Marleen mee terug rijden naar Nkhoma. Zaterdag in de avond zijn we nog weer even bij haar langs geweest, zij had namelijk een pakketje voor ons ontvangen. Julia’s tante had met kerst heel lief een pakketje opgestuurd, dus stonden we daar in februari kerstlichtjes uit te pakken en hebben we heerlijk een chocoladeletter opgepeuzeld. Met de oliebollenmix hebben we Marleen heel blij gemaakt, wij hadden echt geen tijd meer om die nog te maken ?

En toen was ons laatste weekendje in Nkhoma aangebroken. Natuurlijk was ons afscheidsfeestje al geweest, maar toch hebben we van veel mensen nog een keer afscheid genomen. Zondag zijn we met de Duitse meiden naar de Chichewa kerkdienst gegaan voor de laatste keer.

Onze koffers hadden we voor onze vakantie al ingepakt, maar nu moesten alle kleren die we mee hadden genomen op vakantie er nog bij in, plus de souvenirtjes die we hadden laten maken. Tenmiste.. we hóópten dat we souvenirtjes mee konden nemen. Onze lieve meneer kleermaker was namelijk heerlijk op z’n Malawiaanse dooie gemakje bezig geweest met het maken van onze souvenirtjes. Een dag voor vertrek waren deze dus nog steeds niet af.

Dinsdagochtend zijn we nog maar een keer vroeg naar die beste man toegegaan en ja hoor, hij had de spulletjes afgekregen! Dus dat ook nog bij in de koffer gepast en gestouwd en het paste.

En ja.. dan is je koffer dicht. Dan kijk je met zo’n wazige blik die koffer na wanneer die achter in de auto wordt getild. Je kijkt eens goed naar alle gezichten van de mensen van wie je afscheid gaat nemen, omdat je die gezichten heel lang niet meer gaat zien. Wat was dat een moeilijk moment zeg. We gingen gewoon ons huisje verlaten, onze eigen kamer 8, waar we samen vijf maanden ruzie hebben lopen maken over wie op het bovenste bed moest.

Het voelde aan als een droom. Onwerkelijk. We wisten dat we weer naar huis gingen, naar Nederland. Natuurlijk waren we dankbaar dat we onze familie en vrienden weer gingen zien. Maar tegelijk lieten we daar een stukje van ons leven achter, vrienden die we hadden gemaakt, verdrietige en mooie momenten die we samen hadden gedeeld. Het ritje naar het vliegveld was oorverdovend stil. James, Aggie en Blessings waren meegegaan om ons weg te brengen, maar ook zij zaten er maar een beetje verloren bij. En dan hangt er bij de ingang van het vliegveld direct een bordje: alleen passagiers mogen naar binnen. Dus dan sta je elkaar nog maar eens goed aan te kijken, maak je foto’s waarop je probeert te lachten terwijl je vanbinnen (en als de foto genomen is, van buiten) huilt.

Het vliegtuig verliest het contact met de Malawiaanse grond.. en dan ben je pas echt op de terugweg. Toen begonnen we ons pas te focussen op de terugweg die we nog voor de boeg hadden en wat er daarna zou gebeuren. We probeerden het ons voor te stellen: hoe denk jij dat jij gaat reageren, hoe denk je dat zij gaan reageren?

De wieltjes van het vliegtuig raken de Nederlandse boden.. Je bent weer in je ‘normale’ leven. Het regent buiten, het is vlak… en koud.

En dan kom je het poortje door. Je familie staat er. Je vriendinnen zijn er. Zelfs met spandoeken, voor ons! Dan pas kom je erachter hoeveel je ze écht gemist hebt. Op het moment dat je in Malawi zit, zit je in een flow en dan is dat je normale leven. Maar op het moment dat de mensen die je het liefst hebt in je leven weer in levende lijve voor je neus staan, dan voel je het wel hoor.

We gingen in de auto naar huis. Thuis hing alles ook helemaal versierd met spandoeken en vlaggetjes en ballonnen. Annelys werd verrast met een verrassingsdiner waar de opa’s en oma’s, vrienden en familie allemaal voor uitgenodigd waren. Dit was zo ontzettend lief.

En dan de volgende dag.. begint je leven in Nederland weer.

Natuurlijk zijn we erg dankbaar dat we onze familie en vrienden weer om ons heen hebben, maar we zijn allebei nog hard bezig om ons weer thuis te voelen in Nederland. Het voelt een beetje alsof het avontuur over is. Alles moet weer sneller en op tijd. In Nederland zijn andere dingen belangrijker. We hebben allebei heimwee naar Malawi.

Wat heel sterk overheerst is een gevoel van dankbaarheid. Dat we zó bevoorrecht zijn dat we de mogelijkheid hadden om naar Malawi te kunnen gaan. We hebben zulke mooie en inspirerende mensen ontmoet, we hebben de prachtige natuur met eigen ogen mogen zien veranderen. We hebben niet alleen dingen geleerd op medisch gebied, we hebben ook veel over onszelf geleerd. We zijn als mensen allemaal speciaal door onze God gemaakt met een doel. Ieder voor zich. En wij hebben allebei het gevoel dat we in Malawi een beetje dichter bij het doel zijn gekomen dat God voor ons leven heeft bedacht.

Koffers staan al ingepakt!

Vandaag is inpakdag. We zetten onze koffers klaar in de opslag bij Hope's Inn. Gaan we heerlijk twee weken het noorden van Malawi verkennen. En komen dan hier weer terug om onze koffers op te halen.

We hebben ervoor gekozen om vandaag de blog te plaatsen, omdat dit beter uitkomt met het plaatsen van een nieuwe blog na twee weken reizen. Maar dit betekent niet dat we de afgelopen weken hebben stilgezeten..

Zaterdag 29 december zijn we voor de laatste keer naar Dedza geweest, de pottery. Zoals altijd: heeerlijk eten en te veel leuke bordjes/schaaltjes/mokken/etc. Met een doos vol souvenirtjes zijn we terug gegaan naar Hope's Inn. Die terugweg ging wat rustiger dan de heenweg.. We konden met Stan (eigenaar van Hope's Inn) meerijden en die houdt nou niet bepaald van langzaam rijden. De heenweg werd hij dan ook gepakt op te hard rijden, 102 km/h waar je maar 50 mag. Dit is hier niet zo'n groot probleem als in Nederland, je betaalt 10.000 kwacha = €12.50 en je kan zo weer verder, er wordt je zelfs nog toe geschreeuwd: de terugweg pakken we je weer!

Oud en nieuw in Malawi! Dit hebben we gevierd met 3 andere Nederlanders, 2 Duitsers en een Amerikaan, en dat op de Nkhoma Mountain. Het was echt prachtig! Uitzicht op Nkhoma waar om 12u drie vuurwerkjes de lucht in gingen en waar duizenden sterren aan de heldere hemel stonden. Op de achtergrond hoorden we de hyena's huilen. Dit was echt een jaarwisseling om nooit te vergeten!

4 januari zijn we naar Lilongwe geweest om voor de laatste keer ons visum te verlengen, gek idee hoor. Hierna moesten we heel Lilongwe door om extra haar te halen voor de vlechtjes van Annelys. Voor dit avontuur moesten we een brug oversteken over een brede rivier die de grens aangeeft tussen ontwikkeld en minder ontwikkeld Lilongwe. Over deze brug kun je wel zeggen dat die ook minder ontwikkeld was. Maargoed, na die brug kwamen we terecht in een wirwar van allemaal kleine rommelmarktkraampjes. Eerst kwamen de honderd-en-een klerenkraampjes, dit is wel wat anders dan de H&M in Nederland! Daarna kwamen de schoenen, sokken, ondergoed, trouwjurken, wasknijpers en gordijnen. Hierna waren we bij de winkel aangekomen waar ze nephaar verkopen. De terugweg moesten we weer al deze kraampjes door en de brug over om te belanden op de vegatable market. Stan had inderdaad gelijk: je bent pas echt in Lilongwe geweest als je deze dingen hebt gezien.

9 januari zijn we op kraambezoek geweest bij de kleine Lola (Laura). Zij is geboren met een keizersnee. Lola en haar moeder lagen op de chirurgie afdeling toen Annelys daar stage liep. Haar moeder wilde graag dat Annelys haar dochtertje een naam gaf. En haar naam werd Laura, in het Chichewa wordt dit algauw Lola. Een collega van de chirurgie afdeling, de buurman van Lola, heeft ons meegenomen naar hun huisje. Het huisje was niet groter dan onze kamer hier in Hope's Inn, zonder water, elektriciteit en heel heet binnen, confronterend om dit dan in het echt te zien en te ervaren. En toch waren ze zo blij dat de aunties van Lola op bezoek kwamen! Ook waren ze superblij met de sokjes en een soort plastic uitwasbaar pampertje die we hebben gegeven!

14 januari zijn we druk bezig geweest met een taart bakken voor Aggie, onze vriendin! We hebben haar een chitenge, etuitje en een armbandje gegeven en een knalroze taart met haar naam er op.
Ze was zo blij en dankbaar, echt ongelooflijk!

De laatste weekjes in het ziekenhuis waren vooral afrondweekjes. De interviews voor ons onderzoek zijn allemaal afgenomen, het onderzoek zelf is afgerond en het allerbelangrijkste: de handtekening en (gelukkig positieve) feedback van onze stagebegeleider is binnen!!

Donderdag zijn we met Marleen (diëtiste in het ziekenhuis en ons safarimaatje) naar Lilongwe geweest om de laatste boodschappen te doen voor ons afscheidsfeestje. En onze ticket te boeken voor de busreis naar het noorden van Malawi. Gezellige dag gehad:)

19 januari begon vroeg. Annelys moest om 8 uur bij Rebecca zijn. Om 13 uur was ze eindelijk klaar met de vlechtjes. Julia was ondertussen alvast druk bezig geweesg met de voorbereidingen voor het afscheidsfeestje. Ze heeft heel wat pannenkoeken staan bakken en heeft deeg klaargemaakt voor mini pizza's. Nadat Annelys terug wat zijn we zo'n beetje de hele dag bezig geweest met het klaarmaken van eten. Om 7u was het dan eindelijk tijd voor ons feestje. We dachten dat we veel eten over zouden houden.. bleek niet veel van terecht te komen. Wat kunnen die Malawianen eten zeg!
Het was een enorm gezellige avond. De Duitsers hadden deeg gemaakt voor stokbrood, wat we boven een kampvuurtje gebakken hebben. Wat hebben we hier toch fantastische vrienden gemaakt. Door zo'n afscheidsfeestje ga je er wel even bij stil staan wat we hier achter gaan laten. We hebben zoveel geleerd, gedaan en meegemaakt hier.

Even voor de duidelijkheid: Stan is geen moslim hoor, vindt het gewoon fijn om een jurk aan te hebben

Vandaag hebben we afscheid genomen van Stan, hij gaat voor drie weken terug naar Californië. Als wij hier ons laatste weekend zijn is hij nog niet terug. Heel raar dat afscheid nemen!

We willen jullie heel erg bedanken voor de reacties op onze blog, dit doen ons goed!

Safari & Salima

Zondag 16 december
Vandaag zijn we met Stan en Priscilla naar de Flood Church in Lilongwe geweest. Daarna hebben ze ons afgezet bij Karin en haar dochtertje Judith, kennissen van Julia's ouders.
Hier hebben we de zondag doorgebracht, lekker huiselijk met spelletjes. Ook de nacht hebben we bij haar in Lilongwe doorgebracht, zodat we in de ochtend al mooi dicht bij het Kiboko hotel waren waar we moesten verzamelen voor de safari.

Maandag17 december
Karin heeft ons heel lief 's ochtends vroeg met de auto naar het Kiboko hotel gebracht. We dachten dat we met een hele groep mensen zouden gaan, maar uiteinlijk waren wij en Marleen de enigen die met de bus mee hoefden. Dus zaten we daar met ons drieën in een gigantische bus op weg naar Zambiaa :)
Alles was echt fantastisch geregeld door Kiboko, halverwege de reis kregen we een heerlijke lunch en wat lekkers, goed voor elkaar allemaal.
Bij het safarikamp in Zambia werden we ontvangen door Heinrich, een Zuid-Afrikaan die daar de boel een beetje regelt. Hij vertelde ons dat we lekker konden gaan uitrusten van de reis en dat het diner 's avonds om17:45klaar zou staan. Dus hadden we onze tentjes even een beetje geïnspecteerd en zijn we daarna heerlijk bij het zwembad gaan uitrusten.
Tijdens het diner bleek dat er nog een andere Nederlandse familie in het safarikamp zat, maar dan in een huisje. Deze familie kwam ook uit Flood Church. Het waren een Nederlandse arts, haar man een fysiotherapeut, twee schatten van kinderen en zijn ouders.
Na het diner werd ons verteld dat we 's nachts, als we naar het toilet moesten, verplicht met een beveiliger mee moesten lopen. Het kwam namelijk vaak voor dat er nijlpaarden en olifanten tussen de tenten lopen. Toch wel een beetje een griezelig idee.. We moesten ook al het eten wat we bij ons hadden in bewaring geven, omdat de dieren dit anders konden ruiken en de tent overhoop konden halen op zoek naar onze custard-koekjes :)
Nouja uiteindelijk zijn we na een spelletje lekker in de tent gaan liggen. De regen tikte gezellig op het tentdoek en de lichtflitsen van het onweer waren wel erg dicht boven ons bed. Maar dat maakte het alleen maar meer een safari-ervaring.

Dinsdag18 december
05:00... klop klop 'Goodmorning!'
Aahh veel te vroeg.. Toch maar door het natte gras naar het wc hok lopen, om06:00moesten we klaar staan voor een ochtend safari.
Het ontbijt was heerlijk, lekker pannenkoeken en geroosterd brood!
Na het ontbijt in de safari-auto geklommen, samen met de andere Nederlandse familie en daar gingen we. Het begon al gelijk met leeuwensporen, helaas hebben we de leeuwen toen niet gevonden, maar wel veel andere dieren. O wat was dat gaaf! Olifanten, giraffen, zebra's, 101 impala's, apen, zo'n beetje alles hadden we die ochtend al gezien. Na een heerlijke lunch en een afkoelduik in het zwembad gingen we weer richting het South-Luangwa park. Het begon al gelijk goed, leeuwen! Het beest zat er echt bij alsof hij elk moment op ons af kon komen springen. Op 15 meter afstand in een open auto voel je je toch wel echt even een klein mensje..
Vlak nadat we bij de leeuw wegreden, kwamen we vast te zitten in de modder. Eerst dachten we nog er uit te kunnen komen, maar we kwamen steeds dieper in de modder te zitten. Er werd besloten dat wij maar uit de auto moesten gaan, zodat de auto wat lichter was. Dus wij stonden daar tussen de bossen in de blubber, met de hete adem van de leeuw in onze nek. Gelukkig kwam er een andere safari-auto aan, deze heeft met behulp van een touw onze auto er uit getrokken.
Toen de schemering al een klein beetje begon kwamen onze gidsen op het spoor van een luipaard. In de halve schemering is zo'n beest nog indrukwekkender. Hij lag eerst op een tak hoog in een boom, maar ineens bedacht hij dat hij toch graag naar beneden wilde. En natuurlijk kiest hij dan precies de route die langs onze auto gaat en wel op 1,5 meter afstand.. Echt, we durfden geen vin te verroeren, als we een hand hadden uitgestoken hadden we het beest aan kunnen raken.
Toen het donker was zijn we verder op zoek gegaan naar andere nachtdieren. Onder de prachtige Afrikaanse sterrenhemel al crossend door de blubber in een wild natuurgebied, wat zijn we toch bevoorrechte mensen.
's Avonds om half 9 werd het diner opgediend door onze kok Charles en wat had hij er weer wat lekkers van weten te maken.

Woensdag19 december
Om06:00moesten we weer paraat staan de tweede ochtendsafari. Tijdens deze safari hebben we de wilde honden gezien. Achteraf hoorden we dat dat best bijzonder was, want Heinricht zit al 8 maanden in dat park en heeft ze nog nooit gezien.
Ook hebben we hyena's van dichtbij gezien, wat een lelijke beesten eigenlijk..
Na deze safari hebben we weer heerlijk gerelaxt met een andere groep safari-gangers uit Lilongwe.
Tijdens de tweede avondsafari hebben we bij een prachtige zonsondergang popcorn zitten eten met het gebrul van hippo's op de achtergrond.

Donderdag 20
Tijd om weer naar Nkhoma te gaan!
Om07:00zaten we allemaal weer klaar voor de terugreis, deze keer zat het andere groepje safari-gangers er ook bij, dus de bus zat wat voller :)
We zijn nog even gestopt bij een fabriek waar ze handgeschilderde stoffen maken, erg mooi maar ook peperduur :)
Halverwege werd er weer voor een goede lunch gezorgd en voor we het wisten waren we weer heerlijk thuis in Nkhoma.

Maandag24 december
Vandaag stond in het teken van allerlei lekkers bakken voor kerst: bananenbrood, meringues en pizza. Alles voor lekker eten bij een kerstfilm natuurlijk ;) Vandaag kwamen Esther, Karin, Peter en Judith op bezoek! Esther was samen met Peter bij hun zus Karin op bezoek. Supergezellig dat ze even langs kwamen. Esther had nog een leuke verassing meegenomen: hagelslag! Hoe blij kun je zijn met een pak hagelslag, nou behoorlijk blij haha.
S avonds hebben we een heerlijk kerstfilmpje gekeken met al dat eten.. schaam.

Dinsdag25 december
Ons was verteld dat er een kerkdienst zou zijn met kerst, dus wij om 7.15 richting de kerk, zaten de deuren dicht. Geen kerstdienst dus..
We hebben de hele dag maar zo wat rustig aan gedaan en in de avond gezellig een kerstdiner gehad bij een Nederlandse dokter die voor een jaar in Nkhoma werkt. Was super gezellig!

Woensdag tot vrijdag zijn we naar Salima geweest met twee collega's van het ziekenhuis. We hadden een compleet huis voor onszelf, trapje af en we stonden op het strand! Het was wel echt heel erg warm. Wie z'n neus verbrand moet met de blaren rondlopen :(
(...en van Julia moet er achter de laatste zin: tussen haakjes Annelys).

Vandaag zijn we nog een keertje naar de Dedza pottery geweest. We zouden met de minibus gaan, maar Stan en Priscilla gingen ook heen, dus konden we lekker luxe met hen meerijden :)
We hebben heerlijk lunch gehad bij de Dedza pottery en weer iets te veel geld uitgegeven in het winkeltje, niet allemaal voor onszelf hoor :P

Het hangt van feestjes aan elkaar

Hoihoi mensen,

De afgelopen twee weken zijn erg druk, maar erg gezellig geweest. We hebben zóveel meegemaakt, dit kan nog wel eens een lange blog worden. Ga er maar eens even lekker voor zitten met een kopje gember-citroenthee.

Maandag 3 december 2018

Wat kan díé kerel koken zeg! Eliza, de kok van Hope’s Inn, had weer eens nsima voor ons gemaakt met dat overheerlijke kipsausje. Samen met de Schotse medische student Daniëlle worden we zo langzamerhand pro’s in het met de handen eten van dat spul.

Dinsdag 4december 2018

De dag voor Sinterklaaaas! Samen met het andere guesthouse hebben we morgen een diner en daarna gaan we het cadeauspel doen. We moeten voor 2000 kwacha (€2,50) een cadeautje halen, dus dat moeten we nog maar even snel doen dan.

Woensdag 5 december 2018

Tijd voor het diner en cadeauspel. Nouja, even 2,5 uur wachten op de pizza’s (de Nederlandse tropenarts Maria had het een beetje druk die dag) , maar lekker waren ze zeker ? Met Hope’s Inn hadden we voor de spaghetti bolognese en het drinken gezorgd, de mensen van het andere guesthouse hadden lekkere salades gemaakt en de Duitsers van weer een ander guesthouse hadden een groentesalade gemaakt. En zo zit je dan met 5 verschillende nationaliteiten de oer-hollandse traditie sinterklaas te vieren.

Na het diner was het tijd om naar de zitkamer te gaan, waar de kaarsjes gezellig aanstonden en de cadeautjes uitgestald werden. Simone had een heerlijke appelcrumble gemaakt als toetje, en Maarten had het voor elkaar gekregen om zelf pepernoten te maken. Na een razenspannend cadeauspel ging Julia naar huis met een CD van het Nkhoma University Choir en had Annelys een verfsetje + notitieboekje (Jaaaa Hennegie, nog één!) weten te bemachtigen.

Toch jammer dat geen van ons de baksteen van Maarten had weten te bemachtigen. Maarten helpt bij het bouwen van een school hier en had als cadeautje een heuse Malawiaanse nagelclipper in een baksteen verstopt hahah, wat een kerel.

Donderdag 6 december 2018

Wat een hoop nieuwe indrukken hebben we vandaag opgedaan. Na de hele week druk bezig te zijn geweest met het onderzoek hadden we met de hoofdverpleegkundige van de verloskamers overlegd dat we een dagje op zijn afdeling mee mochten lopen.

De verloskamer was 1 ruimte waarin 6 bedden stonden, met gordijntjes eromheen die meer open dan dicht zaten. Hier hebben we 4 bevallingen van heel dichtbij meegemaakt, waaronder de bevalling van een tweeling en een bevalling waarbij een vacuümpomp gebruikt moest worden. Het is zo indrukwekkend dat de vrouwen hier hun bevalling echt helemaal alleen doormaken.

Zaterdag 8 december 2018

Vandaag zouden we naar het verlovingsfeestje van Alex (de arts van de medische afdeling) gaan. Hij had ons officieel uitgenodigd.

Dus onze wekker ging keurig om 6 uur en wij ons helemaal klaarmaken. Eerst staan we een half uur op de parkeerplaats te wachten totdat de chauffeur van de bus er aan kwam. Oké, chauffeur gearriveerd. Iedereen kan de bus in. Na een half uur rijden we nog steeds niet. Dus wij even vragen wat er precies allemaal aan de hand is, blijkt dat de bus te vol zit! Wisten wij veel dat dat ook nog een mogelijkheid was in Malawi hahahah. Dus hebben wij maar aangeboden om in Nkhoma te blijven. Ook leuk om een keertje met je nette kleren naar de markt te gaan.

Dinsdag 11 december 2018

Vandaag de eerste echte stortbuien in Malawi gehad. Tjonge, dat is wel even wat anders dan een Hollands regenbuitje hoor. Alles stond blank hier, we konden niet meer buiten zitten, tenzij we natuurlijk even lekker wilden zwemmen. Dan moet je het binnen maar gezellig maken, Daniëlle wist wel hoe dit moest. We bouwden een fort van banken, krukken, dekens en kussens.. Even voelden we ons weer 5-jarige kleuters haha.

Woensdag 12 december 2018

Naar deze dag zagen we al best lang uit.. Er zouden 24 Zuid-Afrikaanse gasten komen logeren. Omdat er natuurlijk lang niet genoeg kamers voor 24 gasten zijn, hebben er een groot aantal buiten en in de keuken geslapen.

Het was een super gezellige avond, met een kampvuurtje, gitaarmuziekjes en… Sokkie! Sokkie is een Zuid-Afrikaanse traditionele dans. En ja.. als je zo wordt meegesleurd kun je niks anders dan proberen mee te doen, en het ging best eigenlijk. Om 1 uur moesten we toch maar eens naar bed gaan, want de volgende dag begon onze dag weer om 6u.

Donderdag 13 december 2018

Vandaag hebben we een dagje op antenatal meegelopen. We konden meelopen met een Schotse arts (Miriam) die op bezoek was bij het Nkhoma Mission Hospital. Zij heeft ons van alles uitgelegd over VIA (baarmoederhalskankeronderzoek), family planning, etc. Omdat Miriam de volgende dag weer terug ging naar Schotland, hadden we weer een avond vol dansen.. Dit keer Schotse dansen. Bij de uitnodiging werd verteld dat alle mannen in een Schotse kilt moesten komen, voor de grap natuurlijk, maar wat deden Stan en Stanley.. kwamen ze aan in een rokje gemaakt van een Afrikaanse chitenje! Een avond vol plezier en gekkigheid.

Vrijdag 14 december 2018

Na al die feestjes en gezelligheid was het vandaag weer tijd om eens met het onderzoek bezig te gaan. We hebben verschillende mensen geïnterviewd. En nu zijn we helemaal klaar om vakantie te vieren! Aanstaande maandag hopen we naar Zambia te gaan voor een safari, waar we ontzettend veel zin in hebben!

Zoveel om dankbaar voor te zijn!

Omdat we vorige week geen blog online hebben gezet, willen we de hoogtepunten (of dieptepunten) van die week eerst even delen.
Dinsdag en donderdag waren interessante dagen! Deze dagen hebben we meegekeken op de OK. We hebben een operatie gezien waarbij het scheenbeen eerst werd verwijderd, daarna schoongemaakt en weer terug in het been gezet, waarna er een ijzeren plaatje werd opgeschroefd. Deze operatie was nodig omdat de patiënt een botinfectie had.
Ook hebben we nog keizersnedes gezien, wat elke keer weer heel bijzonder was om te zien.
Er was een Nederlandse uroloog op bezoek in Nkhoma Hospital, hij heeft ons van alles uitgelegd bij de operaties die hij uitvoerde. Operaties zoals een open prostatectomie en een urethrotomie. Was wel weer eens fijn dat er ook iets in het Nederlands uitgelegd werd.

Vrijdag heeft Annelys alweer afscheid genomen van de OPD. Want die week erna zijn we allebei op de Surgical Ward, om ons onderzoek te doen.

Deze week zijn we dus gestart met het onderzoek. We wisten dat we iets over de wondzorg wilden gaan onderzoeken, maar wat precies.. Er gaat hier redelijk veel mis qua wondzorg, maar we hebben een onderdeel uitgekozen. Wij doen ons onderzoek over de communicatie tussen degene die de wondzorg uitvoert en de clinician. De hele week zijn we hiermee bezig geweest, en zullen we nog wel een tijdje zoet mee zijn.

Halverwege de week kregen we nog een aangename verassing. Het pakket wat door onze families was opgestuurd, konden we ophalen bij het postkantoor! Eenmaal de doos open gemaakt kwamen de knuffels ons al tegemoet, deze gaan we uitdelen op de kinderafdeling. Verder zat er een enorme hoeveelheid aan wondzorgmateriaal in, wat we weer heel goed kunnen gebruiken met ons onderzoek. Ook zaten er heerlijke repen Tony's Chocolonely, rollen pepermunt (dank u oma Tichelaar), chocolade pepernoten, dropjes en pannenkoekenstroop! Onze dag kon niet meer stuk, wat waren we dankbaar en gelukkig:).

Donderdag hebben we met alle gasten van Hope's Inn Thanksgiving gevierd. Iedereen had iets klaargemaakt voor het dinner en je raad het al, er was veel te veel. Er was kalkoen, corn bread, salades, vers gebakken broodjes, gebakken zoete aardappels en als toetje brownies. Te lekker voor woorden! Wat we als heel bijzonder hebben ervaren is dat we halverwege de maaltijd een voor een op gingen noemen waar we dankbaar voor zijn. Dit maakte dat we er veel bewuster bij stil zijn gaan staan dat het een heel unieke kans is dat wij hier in dit bijzondere land onze stage mogen doen. Maar ook dat we echt dankbaar zijn voor de geweldige mensen die we in Nederland hebben achtergelaten :).

Vrijdag hebben we een day off genomen en zijn we met Aggie en Priscilla naar Lilongwe gegaan. Met als doel zo veel mogelijk mooie Afrikaanse stoffen te kopen. Dit was nog niet zo makkelijk, want in elk winkeltje van 2x2m lagen honderden soorten. En als je dan een paar winkeltjes had, maar nee dat waren er ook meer dan 30. Uiteindelijk hebben we allebei vier mooie stoffen weten te kiezen, waar we kleren en souvenirtjes van gaan laten maken. Onderweg naar Lilongwe werden we nog van de weg gehaald, omdat de president eraan kwam. Echt heel de weg moest leeg, alle auto's in de berm, zodat de president erdoor kon.

Aan het eind van de dag was Aggie zo moe dat ze niet meer naar huis kon lopen, dan maar achterop de rug haha.

Vandaag hebben we ons eerste stofje naar de tailor gebracht, om een rok en een jurkje te laten maken. Benieuwd naar het resultaat!

Voor alle mensen thuis: bedankt voor jullie lieve berichtjes en meeleven :)

Vol frisse moed begonnen op een nieuwe afdeling

Afgelopen zondag verliep het allemaal net even anders dan we gedacht hadden. We hadden overlegd om eerst naar de kerk te gaan in CapeMaclear en dat de meiden ons vervolgens bij Hope's Inn af zouden zetten. Zij zouden dan nog naar Lilongwe gaan om wat boodschappen te doen.

1. De kerk bleek een soort van Rooms Katholieke kerk te zijn en we hadden echt geen idee wat er allemaal gebeurde omdat alles in het Chichewa was. We hadden met onze gids afgesproken dat we uiterlijk 09:30 weg moesten, maar dat werd door meneer uitgesteld tot 09:45 en vervolgens zijn we we 10:00 zelf maar opgestapt omdat we anders echt te laat aan de terugweg zouden beginnen.

2. We hebben de terugweg een uur door allerlei afgelegen dorpjes in de binnenlanden van Afrika gecrosst voordat we weer op de grote weg zaten.

3. Toen was het zo laat, dat we 'verplicht' mee moesten naar Lilongwe en daar nog een uur moesten wachten op de andere meiden.

Nouja laten we het zo zeggen: het was een heerlijk weekend, maar we waren wel blij toen we weer thuis waren :)

Afgelopen maandag zijn we geswitcht van afdelingen: Julia is naar de Chirurgie-afdeling gegaan en Annelys naar de Emergency Room.

Woensdag was direct al een hele hectische dag op de Emergency Room. Tijdens de ochtendkapeldienst werd er door de dominee afgekondigd dat er een ongeluk gebeurd was op de grote weg en of alle clinicians en verpleegkundigen paraat wilden gaan staan. Er kwamen wel tien heftige gevallen tegelijkertijd binnen, overal waren mensen en overal lag bloed.

Annelys heeft geholpen bij een 8 jarig meisje dat waarschijnlijk een hoofdtrauma had opgelopen. Ze moest een nekbrace om, maar deze was er niet. Dus hebben ze twee flessen met infuusvloeistof langs de zijkant van haar hoofd gelegd en met tape vastgebonden. Het meisje moest met een zuurstof-ambulance vervoerd worden naar een ander ziekenhuis samen met een ander slachtoffer, maar ineens bleek dat die ambulance al op weg was. Dus moest het meisje in de Emergency Room aan de zuurstof blijven wachten totdat de ambulance terug was om haar te vervoeren. In de tussentijd kreeg ze ineens een soort epileptische aanval, en we moesten met man en macht haar in bedwang houden zodat ze haar nek en ruggengraat niet te erg ging bewegen. Uiteindelijk is ze toch met de zuurstof-ambulance vervoerd naar het andere ziekenhuis.

Er zijn 3 mensen naar een ander ziekenhuis vervoerd, 1 naar de medical afdeling en wel 6 naar de Chirugie afdeling, waar Julia werkt.

De rest van de week was het minder hectisch en heeft Annelys goed kunnen oefenen met infusen zetten, bloed afnemen en injecties zetten.

Op Surgical is het heel de week druk geweest, de patiënten kwamen af en aan. Alle bedden zijn de hele week al bezet. Dit betekent natuurlijk dat Juul er erg veel kan leren. Ook waren er deze week weer andere nursing-studenten uit Malawi, wat het werken erg gezellig maakt. Deze studenten hebben naast verpleegkunde ook verloskunde. Zij hebben Juul veel uitgelegd over de postnatale checks en al het gebeuren rondom een keizersnee. Omdat we dit zelf niet in onze studie krijgen, is het een leuk extraatje.

Gisteravond zijn we naar het Nursing College geweest, waar we de voetbalwedstrijd Nederland-Frankrijk live hebben gekeken. Gelukkig heeft Nederland gewonnen. We waren weer eens trotse Nederlanders :).

Uitrusten in Cape Maclear

Op het moment van schrijven zijn we ons weekend aan het vieren in Cape Maclear. Een welverdiend weekendje weg vinden wij, want de afgelopen twee weken hadden we het behoorlijk druk in het ziekenhuis.

In de Emergency Room waar Juul stage liep zijn er heftige dingen voorgevallen. Zo werd er een vrouw binnengebracht die niet meer ademde en geen hartslag meer had. Deze vrouw was al overleden geweest toen ze haar achterop een motor vervoerd hadden naar het ziekenhuis. Toen ze het lichaam klaarmaakten voor het mortuarium, werd er ineens een afgeknoopte navelstreng zichtbaar. Deze vrouw was onderweg naar het ziekenhuis bevallen, maar de placenta wilde niet komen en daar is ze aan overleden. Haar zoontje was wonder boven wonder helemaal gezond, hij is naar de neonatal afdeling gebracht. We hebben hem later nog even opgezocht op die afdeling. Wat schrijnend dat zo'n pasgeboren leventje direct vanaf het begin al geen moeder meer heeft.
Gelukkig gebeurt er niet elke dag zoiets heftigs en bestaan de meeste dagen uit infusen plaatsen, bloed afnemen, injecteren en hechtingen verwijderen. En natuurlijk het contact met collega's. Dat zorgt ervoor dat het werk niet als werken voelt en je elke dag weer zin hebt om naar je werk te gaan.

Op de Surgical Ward was het de afgelopen twee weken heerlijk werken. Er zijn veel Malawiaanse verpleegkundestudenten aan het werk, wat het werken echt leuk en gezellig maakt, ze zijn ook echt vrienden geworden. En het was ook echt druk, vooral de dinsdagen en donderdagen. Op deze dagen worden de chirurgische ingrepen gedaan. Dan zijn we als verpleegkundigen de hele dag door mensen van de uitslaapkamer aan het halen, vitale functies aan het checken, medicatie aan het geven en rapporten aan het schrijven.
Op de andere dagen zijn we vooral bezig met opnames doen, canules zetten en katheters plaatsen.

Komende maandag gaan we switchen: Julia gaat naar de Chirurgie en Annelys gaat naar de Emergency Room.

Donderdag was het weer eens tijd voor pannenkoeken. Er zouden een paar leden van de band komen om pannenkoeken te eten en muziek te maken. Uiteindelijk kwam er wel 1 iemand van de band opdagen! Gelukkig hadden we nog meer mensen uitgenodigd, dus de pannenkoeken zijn wel opgekomen (: Blessings (een Malawiaanse verpleegkundestudent) heeft zelfs geholpen met!

Afgelopen weekend waren onze stagebegeleiders van Viaa bij ons op bezoek. We hebben ze een kleine rondleiding gegeven door het ziekenhuis en Nkhoma. En we hebben samen + gids de Nkhoma Mountain beklommen. De eerste helft van de berg was prima te doen, daarna begon het rotsgedeelte waar we echt moesten klimmen. Maar we hebben de top gehaald zonder kleerscheuren. Het uitzicht op de top was zo onbeschrijflijk mooi!

Jaja, de vlechtjes zijn er alweer uit :( Annelys kon er niet van slapen, ze jeukten zo erg! Na drie nachten amper geslapen te hebben besloot ze om04:00's nachts maar te beginnen met het uithalen. En nu slaapt ze weer als een roosje :)

Deze week hebben we weer bij het Nursing College gegeten met de Malawiaanse verpleegkunde studenten. Nsima met een soort prei en tomatensausje en kip. Tijdens het eten hebben we weer veel Chichewa geleerd en hebben we hen een paar Nederlandse woordjes geleerd, wat hadden we een lol samen.

Vandaag hebben we echt genoten! We zijn met een bootje wezen vissen op het meer, hebben gesnorkeld tussen de vissen en zijn daarna naar een eilandje gebracht, waar we onze eigen gevangen vissen hebben gebraden en gegeten. Toen we terug waren bij onze lodge hebben we van de prachtige zonsondergang genoten.. echt de mooie Afrikaanse zonsondergang!

Sikuyenda

Afgelopen maandag zijn we allebei op een verschillende afdeling begonnen: Julia op de OPD en Annelys op de Chirurgie.

De emergency kamer van de OPD, waar Juul werkt, is eigenlijk een soort van Spoedeisende hulp. Hier komen alle spoedgevallen binnen en verder wordt er zorg verleend aan mensen die niet opgenomen hoeven te worden. Deze zorg bestaat uit: bloed afnemen, hechtingen verwijderen, injecteren, infuus plaatsen, etc. De spoedgevallen zijn heel divers. Het verschilt van een kindje met aanvallen (meestal met als oorzaak ernstige malaria) tot een man die bewusteloos wordt binnengebracht met een hoofdwond, opgelopen door een gevecht. Echt een hele gave afdeling én ontzettend leerzaam!

Op de Chirurgie-afdeling liggen aan de female-side veel vrouwen die een keizersnee hebben gehad met hun veel te schattige mini bruine kindjes. Aan de male-side liggen op dit moment veel mannen die een prostatectomie hebben gehad.
De cliënten komen vaak een dag voor de operatie binnen en worden dan helemaal voorbereid op de operatie, er wordt bloed afgenomen, een infuus ingebracht, etc. De dag van de operatie worden ze naar de operatiekamer gebracht en wanneer de operatie klaar is, halen we de cliënt weer op uit de uitslaapkamer en komt hij of zij weer op de afdeling.
Het leuke aan het werken aan de female-side is dat Annelys nu ook een beetje verloskundige dingen leert, over aandachtspunten bij pasgeboren baby's en bij moeders die net een keizersnee hebben gehad. Echt heel interessant en leerzaam.
Deze week heeft Annelys ook een keizersnee gezien, wat een magisch iets was dat!
Nu kunnen we eindelijk samen praten over de indrukken die het zien van een keizersnee achterlaten.

Deze week hebben we kennisgemaakt met het Malawiaanse spel: bao. De regels zijn wel zo'n 30 keer uitgelegd door James en Maya (vrienden uit het ziekenhuis) voordat we het een beetje snapten, maar nu we het eenmaal snappen kunnen we niet meer stoppen :)

Afgelopen woensdag konden we ons topje (van Annelys) en jurkje (van Julia) ophalen. We hebben ze laten maken van de typische Afrikaanse stoffen die je op de zaterdagmarkt kunt kopen. De tailor heeft het topje en jurkje gemaakt voor totaal 5000 kwacha, omgerekend zo'n €6.25. Foto's hebben we helaas nog niet, die zullen we bij de blog van volgende week toevoegen.

Zaterdag was de dag der dagen voor Annelys. Eindelijk had ze de knoop doorgehakt en besloten om Afrikaanse vlechtjes te laten vlechten. Ze heeft er 4.5 uur voor moeten zitten, maar dan heb je ook n resultaat!

We wensen jullie alvast een goede zondag! Bedankt voor de reacties die jullie achterlaten onder de blogs, fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven!